چیه این کابوس هایی که تو دوران کنکور واسمون ساختن؟
خوشبختی توی این نیست که فلان عدد به اسم تو ثبت بشه.
خوشبختی توی اینه که هدفمند به اون عدد برسی!
میدونی چرا خیلی ها با رتبه ی خوب حتی موفق نیستن؟ چون تمام فکر و ذکرش اون عدده نمیدونه اصلا چرا میخوادش؟، قراره باهاش به کجا برسه؟، جایی که قراره برسه اصلا شناختی ازش داره؟، آیا واقعا راضیش میکنه؟ یا فقط صرف حرف ملت و خانواده یه دونه میزنه تو سر کتاب یه دونه تو سر خودش و درس میخونه که پس فردا اسمش سر زبون ها باشه؟ میشناختم کسی رو که امیرکبیر خونده بود و میگفت من در حد اینجا نیستم چون اون آدم تو مسیر هدفش نبود و خدا میدونه اگه برای هدف اصلیش رفته بود امیرکبیر ممکن بود اونجا حتی براش کوچیک به نظر بیاد.
من خیلی هارو میشناسم که رشته های کارشناسیشون رو دانشگاه آزاد یا پیام نور بودن و برای سایر مقاطع تحصیلی حقیقتا درخشیدن، میدونی چرا اینا اینجوری هستن؟ چون طرف هدف داره میدونه نوک قله ای که میخواد بهش برسه چیه درگیر زرق و برق و عدد و رقم مسیر نمیشه نگاهش به نوک قله ست و از هر امکاناتی که هست استفاده میکنه تا بهش برسه.
وقتی هدف داری مهم نیست رتبه ات چنده کدوم دانشگاهی مهم اینه که درس رو به خوبی خونده باشی با علاقه و هدفمند؛ تو کلاس جزوه درس میدن؟ تو رفرنس بخون، استاد کم میذاره؟ با سایر اساتید ارتباط بگیر و سرکلاسشون برو و هزار جور مثال دیگه.
اما وقتی هدف نداری میخونی واسه درآوردن چشم مردم بعدش میری دانشگاه و رشته ای که اصلا نمیفهمی طرف چی درس میده، حتی بهترین استاد ها هم بهت بدن و کامل ترین کتاب ها جسمت اونجا و فکر جای دیگه ست و مشخصه بعدش یا دست و پا شکسته فارغ میشی و افسرده یا ول میکنی و درگیر حاشیه یا یکی رو همیشه داری هولت بده بری جلو!
آخیش سبک شدم! روی صحبت هم بیشتر خودم بودم.
این هارو من میگم منی که قربانی چشم هم چشمی دوران کنکور شدم، منی که شاگرد با استعداد و درسخون و اول مدرسه ام بودم، حالا که به اون سال ها نگاه میکنم میبینم چقدر این حاشیه ها باعث شدن من و استعدادم حیف بشن و نه به هدفم برسم نه به چشم و هم چشمی.
درباره این سایت